Immunotherapie (of immuuntherapie) is in de jaren tachtig bij toeval ontdekt door Franse celbiologen die op de oppervlakte van een T-cel een bepaald type afweercel identificeerden. Later  ontdekte een Japanse bioloog een andere receptor op de oppervlakte van stervende T-cellen. Rond dezelfde tijd  ontdekte tumorimmunoloog James Allison dat deze receptor remmend werkt op de afweerreactie van de T-cel. Hij dacht dat het blokkeren van de receptor ervoor zou zorgen dat het afweersysteem krachtiger zou worden en in staat kon zijn om de kankercellen te vernietigen. In 1996 publiceerde hij voor het eerst antistoffen die de receptor zouden verhelpen.

Deze receptor werkte als een rem op het afweersysteem. Belangrijke farmaceutische bedrijven wilden niet de kans nemen met deze nieuwe behandeling tegen kanker, veel dachten dat niet ging lukken. Allison kreeg nu de opdracht om de therapie te verdraaien dat het voor mensen mogelijk was en zo kwam het in de handen van een klein Amerikaans biotechnologiebedrijf "Medarex". Tussen de eerste klinische testen kwamen begin de 21ste eeuw.

Ondanks de therapie is over de jaren steeds meer verbeterd, zijn er nog steeds vragen over de kankerbehandeling. Dit komt voornamelijk omdat de behandeling veel afhangt van de patiënt. Bij traditionele kankermedicijnen is het een kwestie van ze werken of ze werken niet. Bij immuuntherapie groeien tumoren soms na de behandeling extra hard om vervolgens te verdwijnen. Het proces kan ook nog effect hebben als de patiënt voor een tijdje geen behandeling heeft gehad. Het is nog onduidelijk waardoor dit komt, men zegt dat dit komt doordat de immuuntherapie het afweersysteem blijvend verandert. Volgens een artikel uit het blad 'Science' uit 2013 was de therapie op dat moment slechts voor een klein deel van de kankerpatiënten beschikbaar en zorgde bij een nog kleiner deel echt voor verbetering. Dit is over de jaren wel veranderd. Specialisten zijn nog steeds bezig om huidige technieken te verbeteren en de nieuwe therapieën te ontwikkelen.